Στης Νέας Ιωνίας την αλάνα
γνώρισε ο Αποστόλης την Σουλτάνα,
τρελά την καψουρεύτηκε
και κάθισε και σκέφτηκε
πως ήρθε ο καιρός για άλλα πλάνα.

Της έβαλε στο χέρι δαχτυλίδι
πολύτιμο για `κείνονε στολίδι,
κυρά του και αρχόντισσα,
τον τρέλανε η μόρτισσα
παράτησε για αυτήν και το κυνήγι.

Βασίλισσα δικιά του να την κάνει
στη γειτονιά να βγαίνουνε σεργιάνι,
κυρά του και σουλτάνα του
και θα το πει στη μάνα του
μα εκείνη τα τσαλίμια της του κάνει.

Γυναίκα του της είπε θα την πάρει
ταξίδι να την πάει στο φεγγάρι,
μα εκείνη ήθελε γράμματα
για κοίτα κάτι πράματα
απότομα η καρδούλα του φρενάρει.

Του είπε η Σουλτάνα κορδωμένη
στο Αμέρικα θα γίνει σπουδαγμένη,
να μην περνάει ζόρικα,
δουλειά να βρει μαγκιόρικια
κι ο Αποστόλης πίσω τώρα μένει.

Στης Νέας Ιωνίας την αλάνα
χώρισε ο Αποστόλης την Σουλτάνα,
στερνή φορά τη φίλησε,
κι η πίκρα του ξεχείλισε
άδικη η κοινωνία η ρουφιάνα.
Η κοινωνία, αχ, είναι ρουφιάνα.