Ήτουν ρκα* ασσιημομούρα,
κατσουφκιάρα τζιαί καμπούρα,
τζι’ άντραν θέλει η καρκιά της
τώρα στα γεράματά της.

Σουλιμάν* τζιαί κοτσινάιν
έβελεν έναν κοντάριν,
στο γυαλλίν της εθωρούσεν
της οσσιάν* της τζ’ ελαλούσεν:
- Άντραν θέλει η καρκιά μου,
τώρα στα γεράματά μου!

Τα κορίτσια της τ’ ακούσαν
τζιαί την επεριγελούσαν
τζι’ έτσι λόγια της λαλούσαν:
- Εσού ρκα πιο ζαρωμένη
που’ σαι μησοπεθαμμένη
άντραν τώρα εν να θέλεις;
Έλα γύρισε το φύλλο
μεν σε πκιάσωμε στο ξύλο.
Κάμνομεν τζειν’ τα πλευρά σου
μαλαχτά σαν την τζοιλιάν σου.

- Φύετε καταραμένα
παλιοκόριτσα, χαμένα,
μακριά πολλά ΄πο μέναν.
Δε θέλω να σας θωρώ
μήτε να σας αγροικώ.
Να ψυχομαχώ στο στρώμα
άντραν θα ζητώ ακόμα!

Γλωσσάρι κυπριακής διαλέκτου

ρκά = γριά
σουλιμάς = αλοιφή, ρουζ
οσσιά = σκιά