Απόσιει ρούχ’ ας τα φορεί, καρσ’ ας τα καταλύσει
έβκην ο Χάρος ο πικρός στην γύραν να γυρίσει·
επήεν τζι’ ηύρεν τον Πκιερήν, γυιόν έκαμνεν ζευκάριν,
εστάθην τζι΄εσιαιρέτισεν τ’ άξιον παλληκάριν.
Τον πλάστην μου δοξάζω τον, που του `δωσεν την χάριν.
- Ώρα καλή σου, Πκιέρουλλε, τζι’ όμορφον παλληκάριν,
τζιαί κρίμας το κορμάτζιν σου τζι’ εννά το φα’ ο Χάρος!
Έστεισεν το ζευκάριν του τζιαί λέει τζιαί λαλεί του:
- Πέρασε Χάρο, πέρασε, πέρασε στην δουλειάν σου,
γιατί χαμνώ τα βούδκια μου τζιαί βρίσκεις τον πελάν σου.
- Έβκην το θανατικόν, Πκιερή μου που το Κτήμαν,
τζιαί βάλλουν τρεις τζιαί τέσσερεις τζιαί πέντε κάθε μνήμαν!
- Πέρασε Χάρο πέρασε, μεν είσαι μεθυσμένος,
γιατί χαμνώ τα βούδκια μου τζιαί πάεις ραβτισμένος.
- Μα έβκην το θανατικόν Πκιερή μου που το κτήμαν,
βάλουσιν πέντε τζι’ έξ’ οκτώ τζιαί δέκα κάθε μνήμαν!
Να πας να φέρεις τον παπάν, να σε ξομολοήσει,
να κάμ’ άγιον ευκέλαιον τζιαί να σε τζοινωνήσει,
να φέρεις τον κουμπάρον σου, να σε ποσιαιρετίσει,
να φέρεις την καλίτσαν σου να σε γλυκοφιλήσει.
Επέρασεν ο Χάροντας τζιαί πάει στη δουλειά του.
Ο Πκιέρουλλος σηκώννεται να κόψει το προστάθιν·
εφάνηκεν του Πκιέρουλλου πωρνόν πως εποστάθην.
Άτζιαπα να’ μουν νηστικός, αμμά `μουν μπουκκωμένος!
Εν που τον Χάρον τον πικρόν τζι’ ευρέθηκα τζισμένος!
Ποζέχνει το ζευκάριν του, γοιόν τά’ χεν μαθημένα,
έπκιασεν τ’ αντζελούρικα, τα μαύρα, τα κλεισμένα·
τ’ αμμάδκια του εν ηβλέπουσιν, τα πόδκια τ’ εν κομμένα,
επήεν στην καλίτσαν του με δκυό σιείλει καμένα.
τζιαί πολοάτ’ η κάλη του τζιαί λέει τζιαί λαλεί του:
- Αφέντη μ’ αν ενύσταξες, έφηκά σου στρωμένα,
μάνα μου, τζι’ αν επέινασες, έχω μαειρεμένα,
μάνα μου τζι’ αν εδίψασες, έχω τζιαί γεμωσμένα.
Τζιαί πολοάτ’ ο Πκιέρουλλος της κάλης του τζιαί λέει:
- Ήρτεν ο Χάρος τζι’ ήυρεν με, γοιόν έκαμνα ζευκάριν
εστάθην τζι΄εσιαιρέτισεν τ’ άξιον παλληκάριν.
Δοξάζω τον τον πλάστην μου, που του `δωκεν την χάριν.
Έβκηκεν το θανατικόν, Πκιερή μου `που το Κτήμαν,
τζιαί βάλλουν τρεις τζιαί τέσσερεις τζιαί πέντε κάθε μνήμαν,
αν πάρουμεν τον Πκιέρουλλον εν τζι’ εν κανέναν κρίμαν!
Είπουν του «Χάρο, πέρασε, πέρασε στην δουλειά σου,
γιατί χαμνώ να βούδκια μου τζιαί βρήσκεις τον πελάν σου»
Μα έβκην το θανατικόν Πκιερή μου που το Κτήμαν,
τζιαί βάλλουν πέντε τζι’ έξ’ οκτώ τζιαί δέκα κάθε μνήμαν!
αν πάρουμεν τον Πκιέρουλλον εν τζι’ εν κανέναν κρίμαν!
Να πας να φέρεις τον παπάν, να με ξομολοήσει,
να κάμ’ άγιον ευκέλαιον τζιαί να με τζοινωνήσει,
Νά `ρτεις τζι’ εσού καλίτσα μου, να με γλυκοφιλήσεις.
Σαν τ’ άκουσεν η κάλη του, εφήρτην τζι’ ελλιώθην.
Έπκιασεν τζείνον το στρατίν στην Δέσποιναν τζιαί πάει:
- Δέσποινα, παντοδέσποινα, ό,τι σου πω να ποίσεις,
τον γυιόν σου τον μονογενήν να τον παρακαλήσεις,
τζιαί την ψυσιήν που ζήτησεν πίσω να την κρατήσει,
να φέρουμεν στη χάριν σου πολλύν τζερίν τζιαί λάϊν,
τζιαί με τ’ αμάξια το τζερίν τζιαί με τ΄ασσιά το λάϊν,
τζιαί με τα βορτονόμουλα τ’ αρκόν μαρκαριτάριν.
Τζιαί πολοάτ’ η Δέσποινα τζιαί λέει τζιαί λαλέι της:
- Νάτουν που να `πλανεύκετουνο Χάρος με λουβάριν,
τους άρκοντες τους βαρετούς μένειεν να τους πάρει.
Στο μονοπάτιν η κουφή πατεί τζι’ ακρολοάται,
τζιαί τζείνος που το έβκαλεν σαν ποιητής λοάται.
΄τζείνου πρέπει μακάρισι τζι’ εμέναν τ’ ως πολλά `τε.
Όσ’ είστε ποιητάριδες να το κοκκολοάτε,
όπου γλυκόποτον κρασίν, πρέπει να μου τζερνά τε.