'Εναν πουλλίν επέτασεν που πά’ στο παραγιάλιν
τζ’ εκράτεν στα φτερούδκια του χαρτίν τζιαί καλαμάριν.
Το καλαμάριν έγραφεν τζιαί το χαρτίν ελέλεν:
Ήρτεν ο Χάρος ο πικρός την Τζύπρου να `υρίσει,
οπόσιει τον καλλίτερον να τον κοκκολοΐσει
τζ’ οπόσιει τον σαπόγερο να πα’ τζιαί να τον `φήσει.
Κάτω τζει στο παραγιάλιν, κάτω τζει `τουν τζι’ ο Πκιερής
τζι’ εζευκάτιζεν χωράφιν, ζευκαλάτης μερακλής.
Ο Χάρος τον εκόντεψεν, φωνάζει τζιαί λαλεί του:
- Ώρα καλή σου, ρε Πκιερή, πού `σαι τζιαί παλληκάριν
εν’ κρίμαν το κορμάτζιν σου να κατε(β)εί στον Άδην.
- Λάμνε να πας που δαχαμαί, μεν είσαι μαθυσμένος,
γιατί εγιώ ραβτίζω σε, τζιαί πάεις ραβτισμένος.
Σσιεττά τον βουν τον μέλισσον να βκάλει το προστάθιν,
όσπου να βκει της αυλατζιάς έγειρεν το τζεφάλιν.
Ζεμένον το ζευκάριν του, σαν ήτουν μαθημένον,
το μονοπάτιν έπκιασεν τζιαί χαροχτυπημένος,
επήεν εις τη μάνα του, αμμά ΄βρε βαωμένα,
τζ’ επήεν εις την κάλην του τζιαί ήβρεν `κροννοιμένα.
-Η κάλη του όσον τζ’ εί(δ)εν τον ελούθην του κλαμάτου.
- Πκιερή, λαλεί του, αγάπη μου, έρκεσουν πάντα δείλης,
τζιαί σήμερα είντα `παθες τζ’ ήρτες το μεσομέρι;
Πκιερή μου αν επείνασες, `εχω μαειρεμένα,
Πκιερή μου, αν εδίψασες έχω σου γεμωμένα.
Ειδέ τζι’ αν ού τζ’ ενύσταξες εγιώ `χω σου στρωμένα.
- Μήτε πεινώ, μήτε διψώ, μήτε τον ύπνο θέλω.
Ήρτεν ο Χάρος ο πικρός τζ’ ευρέθηκα ντζισμένος.
Το σιέριν του στην πούγκαν του τζιαί πά’ στην εκκλησίαν,
επήεν τζ’ εγονάτισεν ομπρός της Παναΐας:
- Ά Παναΐα Δέσποινα που είσαι στο θρονίν σου,
λυπήθου το κορμάτζιν μου να κάμνω στη γιορτήν σου.
με τα γομάρκα το τζερίν τζιαί με τ’ ασσιά το λά(δ)ιν,
εν να `ρκουμαι στη χάρην σου, τζιαί φούχτες το λοάριν.
Σάββατον τζιαί Κυριακήν έππεσε στο κρεβάτι
τζιαί τη Δευτέρα ο Πκιερής κατέ(β)ηκε στον Άδη.