Άγιος Βασίλης έρχεται από την Καισαρείαν,
σύρνει μουλάρια δώδεκα, τον μόσχον φορτωμένα,
βαστά εικόνα και χαρτίν, χαρτίν και καλαμάριν.
Αγιώτες τον απάντισαν μεσά στα μερσινάκια.
-Βασίλη, πόθθεν έρχεσαι και πόθθεν κατεβέννεις;
-Από της μάνας μ΄έρχομαι και στο σχολειόν μου πάω.
-Βασίλη ξέρεις γράμματα, πες μας την αλφαβήταν.
Είς το ραβδίν τ’ ακούμπησεν να πη την αλφαβήταν
και το ραβδίν ήταν ξερόν, χλωρά βλαστάρια πέταν,
και πάνω στα βλαστάρια του πουλλάκια κελαδούσαν.
-Σε τουν το σπίτην, πού `ρθαμεν, πέτρα να μην ραϊση
και ο νυκοκύρης του σπιτιού χίλιους χρονούς να ζήση.
Αφέντη μου, πεντάφεντε, πέντε φορές αφέντη,
πέντε φορές αφέντεψες και πάλυ αφέντης είσαι,
πέντε κρατούν τον γρίβαν σου και τρεις το χαλινάριν
και πέντε σε παρακαλούν, `αφέντη καβαλλίκα'.
Πολλά ’ παμεν τ΄αφέντη μας, ας πούμεν της κυράς μας.
-Κυρά σεμνή, κυρά τρανή, κυρά καμαρωνένη,
κυρά μ’ όταν εβούλεσουν για να ντυθής ν΄αλλάξης,
η φάσσα φέρνει το νερόν κι η κίσσα το σαπούνιν
κι η πέρδικα η ωριόπλουμη φέρνει τα τρία ρούχα,
το κόκκινον, το πράσιννον, τ΄άσπρο και το χιονάτον.
Κυρά μ’ όταν εκίνησες να πάς στην εκκλησίαν,
βάλλεις τον ήλιον πρόσωπον και το φεγγάριν στήθη
και του κοράκου το φτερόν βάλλεις καμαροφρύδιν.
Η στράτα ρόδα γέμισεν κι η εκκλησιά τον μόσχον.
Κυρά βγενιά των ευγενών, κορώνα τορνεμένη,
στης εκκλησιάς την κάμαρην σ’ έχουν ζωγραφισμένην.
Μέσα στην μέση του σπιτιού στέκει μια περιστέρα,
και καλημέρ’ άγια γιοτρή, δώστε μας πουλουστρέναν.

Εις πολλά τα έτη