Εσού ποτζεί τζι’ εγιώ ποδά να στήσουμεν ροφέσιν [=σύνορο]
να βάλουμεν τον ουρανόν τζιαί τ’ άστρα μες τη μέσην.

Τα μμάθκια σου εν σαν ελιές πον’ πάνω στο κλωνάριν
τα φρύδκια σου εν’ καμαρωτά σαν δκυό ημερών φεγγάριν.

Σούσε με σούσα να σουστώ τζι’ εγιώ να τραουδήσω,
τες όμορφες της γειτονιάς να σας τες κου(β)αλήσω.

Τζιτρόμηλον σκαθθαρωτόν κόβκουν το μοίραν μοίραν
τζιαί το φουστάνιν που φορείς κάμνει εκατόν μιάν λίραν.

Σαν την ημέρα σήμμερα νά `ταν οι μέρες ούλλες
ν’ αλλάσαν να ξαλλάσσασιν οι κοπελλού(δ)ες ούλλες.

Καλώς ήρταμεν τζι’ ήύραμεν την σούσαν κρεμμασμένην
τζείνη που την εκρέμμασεν άξια τζιαί προκομμένη.

Τα σπίδκια που σουζούμαστεν πέτρα να μεν ραΐσει
τζι’ ο νυκοτζύρης του σπιθκιού σσιήλια γρόνια να ζήσει.

Τα πρώτα μας φιλήματα ήτουν μες στο περβόλιν
τζι’ είπεν μου, ξαναφίλα με, κότσινον πομιλόριν.

Τζι’ άτε να τραουδήσουμεν τζιαί να περιχαρίσουμεν
γιατ’ άρκον πεθανίσκουμεν, στον κόσμον εν μεινίσκουμεν.