Να πκιάσω τον σσιεπέττον μου να κάτσω πα’ στην βίτσαν.
Ού που να λαόννεται που με θωρεί τζιαί χώννεται.
Να παίξω τον Πετράκκουρον πο’ κλεψεν την Μαρίτσαν,
Ού που να την δω πελλήν τζιαί να γυρίζει την αυλήν.
Σαν την κουφήν την άνεδρην το μήναν που φουλιεύκει
τζ̆ι’ ούχχου τζ̆’ ούχχου μάνα μου, ψιντρή μου μαντζουράνα μου
Το ίδιον εν πώπαθα π’ αγκρίστην τζι’ εν κοντεύκει
τζι’ ού που να λαόνεται που με θωρεί τζιαί χώννεται.
Σαν την κουφήν την άνεδρην μιαν νύκταν εποφήσουν
τζ̆ι’ ούχχου τζ̆’ ούχχου μάνα μου, ψιντρή μου μαντζουράνα μου
για λλόου σου ρα Μαριτσού πων ήξερα που ήσουν
Ού που να λαόννεσαι που με θωρείς τζιαί χώννεσαι.
Εδάκκασέ με μια κουφή τζιαί φόφησεν της ώρας
τζ̆ι’ ούχχου τζ̆’ ούχχου μάνα μου, ψιντρή μου μαντζουράνα μου
Γιατ’ είχα πάνω μου σεβτάν που μιάν μιτσιάν της Χώρας.
Τζι’ ού που να λαόνεται που με θωρεί τζιαί χώννεται.
Πκιός βάλλει μέσ’ το στόμα του, το κάρβουνον άμ’ αφτει
τζ̆ι’ ούχχου τζ̆’ ούχχου μάνα μου, ψιντρή μου μαντζουράνα μου
Εγιώνι που `μαι του σεβτά, τρώω το τζι’ εν με βλάφτει
Τζι’ ού που να λαόνεται που με θωρεί τζιαί χώννεται.