Του πρωταρκάτη πρέπει του μια όρνιθα κουντούρα
τζιαί του λαάρη πρέπει του ανέμπατη κουλούρα.

Του πρωταρκάτη πρέπει του μια κούππα με το μέλι
τζιαί του λαάρη πρέπει του μια πίττα κλιθθαρένη.

Τζιαί του λαάρη πρέπει του καρρέττα να ξαπλώνει,
τζιαί γύρου, γύρου ναν’ μεζές να τρώ’ να ξιφαντώννει.

Του πρωταρκάτη πρέπει του πάντα να τον χουμίζουν
τζιαί του ραάρη πρέπει του να τον καστιορίζουν.

Του πρωταρκάτη πρέπει του μια πότσα τταππωμένη
τζιαί του ραάρη πρέπει του μια πότσα ξινισμένη.

Του πρωταρκάτη πρέπει του μια τσιάρτα μακαρούνια.
τζιαί του ραάρη πρέπει του να τρώ’ που τα καντούνια.

Έφαν τες βάκλες τζι’ όρεξην εν έσσιει να θερίσει,
θωρείς φεύκει μεσάντακα τζιαί πά’ να κατουρήσει.

Η μέση θέλει κόκκαλα τζι’ η νάρκα θέλ’ αρκάτην,
τζι’ όπου τον οκνιαρόττερον βάλλουν τον πρωταρκάτην.

Σσιύψε κκιαγιά την κάραν σου, μεν ιψηλώννεις πάνω,
τζι’ εν έσσι’ αγκάλια τζιαί ξαρκώ,
τζι’ εγιώ τζιαί το δεμετικόν,
εν σου τα δκιώ ΄πο πάνω.

Άησ’ τον κόρη τον κκιαγιάν να μας λαλεί τραούδκια,
ψηλώννει πάνω τζιαί πεντά τζιαί νάκκον τα κουνούπια.

Τζιαί του κκιαγιά μας πρέπει του ψητόν πά’ στη γραδέλλαν
τζιαί του ραάρη πρέπει του καμιά παλιοκουδέλλα.

Τζιαί γεια του, γεια του μάστρου μας τζιαί με τ’ αρκατικόν του,
με το βλασσί στο σσιέρι του τζιαί με το ποτικόν του.

το σπέρμαν που θερίζομεν σσίλια κιλά να δώσει
που τες κοντυλεράες του τζι’ εμάς να μας πκιερώσει.