Μια λυερή, μια όμορφη `πήεν εις το περβόλιν
τζι’ εσύναεν τραντάφυλλα τα `καμνεν σιεροβόλιν.
Ο Χάρος την απάντησεν στο δρόμο τζιαί της λέει:
- Ώρα καλή σου λευρή τζιαί κόρη παινεμένη
- Καλώς τον τζιαί τον Χάροντα, τον μαύρον καβαλλάρην.
- Τράβα το κόρη Λυερή τ’ αππάριν να ποδρώσει.
- Εν μ’ έμαθεν η μάνα μου αππάρκα να ποδρώνω.
- Τράβα το, κόρη Λυερή, τ’ αππάριν να ποτίσεις.
- Έν μ’ έμαθεν η μάνα μου αππάρκα να ποτίζω.
- Κέντα μου κόρη Λυερή τζι’ εμέν’ έναν μαντήλι
τζιαί τι κάμνει ο κόπος σου, τι κάμνει το παννίν σου,
τί κάμνουν τα μετάξια σου, εγιώ `ν να σε πκιερώσω.
- Τζιαιρόν δεν έχω χάροντα μαντήλιν να κεντήσω.
Τον πάτσον της τον έδωκεν, πονεί την τζεφαλήν της.
- Μανούλλα μου, μανούλλα μου, πονώ την τζεφαλήν μου.
- Τζιαί μη κακόν σου, κόρη μου, να τζεφαλοπονήσεις
την τζεφαλήν σου τη γρυσήν μαντήλιν να τη δήσεις.
- Ήρτεν ο Χάρος τζι΄είπεν μου μαντήλιν να κεντήσω,
τζιαί τι κάμνει ο κόπος μου, τι κάμνει το παννίν μου,
τί κάμνουν τα μετάξια μου, τζείνος να τα πκιερώσει.
- Κέντα του κόρη, κέντα του, του Χάροντα μαντήλιν.
Βάρ’ του τη μαυροθάλασσαν με το Καραβοστάσιν,
βαρ’ του τη γην με τα δεντρά, τον ουρανόν με τ’ άστρη.
Ο Χάροντας την έπκιασεν, στην μάνα του την πάιρνει
τζ’ είπεν της: - Μάνα μου καλή, μάνα μου παινεμένη,
στρώννε τραπέζιν να δειπνά, κρεβάτιν να τζοιμάται
η Λυερή που σού’ φερα, τζι’ εμέναν ν’ αθθυμάται.
- Στρώννω τραπέζιν, δεν τρώει, κρεβάτιν δεν τζοιμάται,
τζιαί κλαίει τζιαί οδύρεται, τη μάναν της θυμάται.
- Γιέ μου! μεν παίρνεις όμορφες, γιέ μου μεν παίρνεις νέες
μεν παίρνεις τα μιτσιά μωρά να κλαίσιν οι μανάες.
- Να μεν παίρνω τες όμορφες, να μεν παίρνω τες νέες,
να μεν παίρνω μιτσιά μωρά, Χάροντας εν λοούμαι.