Πρόπερσι, είχε έρθει στο σχολειο, στη Β’ τάξη, η Αλμπένα, μια 8χρονη Αλβανιδούλα...Στεκόταν μαζωμένη σαν πουλακι φοβισμενο την πρωτη μερα...Ξανθιά καθώς ήταν, άνοιξα το Ανθολόγιο, έβαλα μια αυτοσχέδια μουσικούλα στην Ξανθούλα του Διον.Σολωμού, και με τη συνοδειά του ακορντεόν το τραγουδήσαμε με τα παιδιά, τάχα πως ήταν για `κείνη γραμμένο...Ψήλωσε 10 πόντους η μικρούλα και καμάρωσε...
Ο ΟΧΤΑΧΡΟΝΟΣ ΔΙΟΝΥΣΣΑΚΗΣ ΣΟΛΩΜΟΣ ΜΕ ΤΗ ΜΙΚΡΗ ΑΛΜΠΕΝΑ
...Καμάρωσε κι ο Σολωμός στον τοίχο, πλάι στο Διάκο
το Ρήγα και τον Μπότσαρη και το Μαυροκορδάτο,

άνθισε η τάξη, εγίνηκε βουνίσιο μανουσάκι,
εγίνηκε κι ο Σολωμός οχτώ χρονώ παιδάκι,

ζύγωσε, πήρε τη μικρή ξανθούλα από το χέρι,
κοντέσα τη σεργιάνισε στης Ζάκυνθος τα μέρη,

την έντυσε μαλάματα, κύματα και δροσούλες
κι αγορασμένες ακριβά αστραφτερές λεξούλες,

κι απόξω-απόξω απ’ το σχολειό, το εθνικό μπαϊράκι
μύρωσε εγίνηκε κι αυτό βουνίσιο μανουσάκι,

τα φυλλαράκια του έσεισε ευωδιαστή καμπάνα,
ο Αίμος μοσκοβόλησε, Γιάννενα-Άρτα-Μουργκάνα

Τίρανα-Κόσοβο-Μπουργκάς, αράδα βουναλάκια,
σύνορο οι κέδροι μοναχά τ’ άστρα και τα κρινάκια,

κατά πώς θέλουν τα παιδιά, ο Ρήγας ο Φερραίος
η Πίνδος η μυριόχρονη, ο Τσε κι ο Ναζωραίος.
Άγγελος Παπαγεωργίου

Η ΞΑΝΘΟΥΛΑ
Την είδα την Ξανθούλα,
την είδα ψες αργά
που εμπήκε στη βαρκούλα
να πάη στην ξενιτιά.

Εφούσκωνε τ’ αέρι
λευκότατα πανιά
ωσάν το περιστέρι
που απλώνει τα φτερά

Εστέκονταν οι φίλοι
με λύπη με χαρά
και αυτή με το μαντίλι
τους αποχαιρετά.

Και το χαιρετισμό της
εστάθηκα να δω,
ως που η πολλή μακρότης
μου το `κρυψε κι αυτό.

Σ’ ολίγο σ’ ολιγάκι
δεν ήξερα να ειπώ
αν έβλεπα πανάκι
ή του πελάου αφρό.

Κι αφού πανί μαντήλι
εχάθη στο νερό,
εδάκρυσαν οι φίλοι,
εδάκρυσα κι εγώ
........................
Δεν κλαίω για τη βαρκούλα
δεν κλαίω για τα πανιά,
μόν’ κλαίω για την ξανθούλα
που πάει στην ξενιτιά....
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ