Νύχτωσε μα επίμονα ακόμα πλέκεις λάμψεις,
πως ελπίδα να φτιαχτεί από ελιά και ήλιο.
Αναμνήσεις έριξες στης Άνοιξης τον μύλο,
εύχεσαι το καντήλι σου τη μέρα σου να ανάψει.

Κωπηλάτης της χαμένης σου επανάστασης,
μισθοφόρος της θλιμμένης σου ανάστασης.
Η ψυχή νωθρή σκέπασε το σώμα σου τ’ ανήμπορο.
με ρυτίδες μέτρησαν της ζωής σου τον κατήφορο.

Στο σεντούκι αραχνιάζουν τα ταλέντα,
και οι πόθοι τρελαμένων εραστών.
Στου σκληρού Αρμαγεδώνα την πατέντα,
οι ελπίδες και τα όνειρα παιδιών.

Κουρασμένος τριγυρίζεις μες στο χρόνο,
δεν κατόρθωσες ν’ ανοίξεις νέο δρόμο.
Κοροιδία οι πλαστές τους υποσχέσεις,
σε κανέναν δεν μπορείς πια να πιστέψεις.

Παραδόθηκες στα μαρμαρένια αλώνια,
δεν γυρίζουνε ξανά τα χελιδόνια.
Δυσδιάκριτο θα μένει στο σκοτάδι,
το δρομάκι με του Άδη το σημάδι.

Στο σεντούκι αραχνιάζουν τα ταλέντα,
και οι πόθοι τρελαμένων εραστών.
Στου σκληρού Αρμαγεδώνα την πατέντα,
οι ελπίδες και τα όνειρα παιδιών.

Λησμονήθηκαν οι αγάπες σου στην Τροία,
πολυδάπανη η χαμένη σου εκστρατεία.
Το τραγούδι στου Ζαλόγγου τους χορούς,
ζωντανεύει θωρείς νότες και ρυθμούς.