Ήταν ανήλικη όταν ήρθε στην πόλη
σ'ένα μπαούλο η προίκα της όλη
Κι ήταν ο κόσμος περίεργος εχθρός
μόνος της φίλος ο δικός της εαυτός

Τα χρόνια πέρασαν και γίνανε σεντόνι
για να σκεπάζεται τις νύχτες που κρυώνει
Μες το μπαούλο όλης της η λεία
ένας γάμος, δυο παιδιά και μια χηρεία

Και τα βράδια ψιθύριζε…
Φυσικά και φοβάμαι αλλά δε σταματάω
το μερίδιο μου απ'τη φωτιά σφιχτά κρατάω
κι ας με πληγώνει αυτός ο κόσμος που διχάζεται
που ότι έχει ποτέ δεν το μοιράζεται

Πείσμα αλλόκοτο την είχε αναθρέψει
απ'ότι έφερνε η ζωή δεν είχε τρέξει
και κάθε Άνοιξη φρόντιζε πάντα
στο μπαούλο της ν’ αλλάζει την λεβάντα

Μου είχε πει «το μπαούλο αυτό δικό σου
για να μυρίζει σαν λεβάντα όλο το βίος σου»
Τώρα το έχω στο δικό μου το σαλόνι
κι η μυρωδιά της με τα χρόνια δυναμώνει

Και τα βράδια ψιθυρίζω…
Φυσικά και φοβάμαι αλλά δε σταματάω
το μερίδιο μου απ’ τη φωτιά σφιχτά κρατάω
Κι ας με πληγώνει αυτός ο κόσμος που διχάζεται
που ότι έχει ποτέ δεν το μοιράζεται