Της μοίρας μου τα κύματα πολλές φορές αγρίεψαν
και χάλασαν τον κόσμο που `χα φτιάξει.
Τι κι αν μετρούσα βήματα τα πόδια μου με πρόδωσαν
κι ας είχανε το δρόμο μου χαράξει.

Αχ, είναι σαράκι και πληγή μες στη ζωή η προσμονή
να λέει αντέχω και ποτέ να μην τελειώνει.
Αχ, και να γύριζε ο τροχός κι ο πηγαιμός να `ταν ανθός
μες στην καρδιά μου καλοκαίρι να ριζώνει.
Μα όνειρο μένει η χαρά, όνειρο μένει στα κρυφά
κι όνειρο που ποτέ αυγή δεν ξημερώνει.

Φουρτουνιασμένη θάλασσα. Ο πόνος μου δεν πάλεψε
τον χρόνο μες στη χούφτα του να κρύψει.
Κι όσα παλάτια χάλασα σαν αεράκι τα `κλεψε
το δάκρυ που μου φύλαγε η θλίψη.