Στα βάθη της ψυχής μου, χαρίσματα θεϊκά
ολανοιγμένα νιώθω, δυο μάτια μυστικά
και βλέπω τα κρυμμένα, τ’ αθώρητα θωρώ
τον άνθρωπο την πλάση, τ’ αστέρια, τον καιρό

Και χώρα ξαντικρίζω μ’ ασύγκριτη ομορφιά
μακριά απ’ την τρικυμία κι από τη συννεφιά
τα περασμένα εμπρός μου διαβαίνουνε ξανά
και δέχονται άλλο σχήμα και φως τα τωρινά

Τα μάτια της ψυχής μου, τα μάτια τα θεϊκά
που μέσα μου ανοιγμένα τα νιώθω μυστικά
ψηλότερα απ’ τ’ αστέρια στον Έβδομο ουρανό
θε ν’ ανταμώσουν πάλι το Φως το αληθινό
Κωστής Παλαμάς