Έχασα τις λέξεις,
κρύφτηκαν, γελάνε,
με άφησαν γυμνή.
Ξέχασες να παίξεις
κι η καρδιά σου άδεια
δεν έχει τι να πει.

Πέταξες το αντίο
σα να `ταν να ξανάρθεις,
μα ήσουν ήδη απών.
Πέταξα σαν φύλλο
ξερό του φθινοπώρου
και είπα… δι’ ευχών.

Μέριασα να φύγεις,
το δάκρυ μου διαμάντι,
το αχ πολύ βαρύ.
Σου έδωσα πουλόβερ
χοντρό, μη μου κρυώσεις,
είπα ώρα καλή.

Ό,τι και να γίνει
κι αν δεν ξαναγυρίσεις
κι αν δε σε ξαναδώ,
όλα όσα μου είπες,
όλα όσα σου είπα
θα’ ναι για πάντα εδώ,
κάτω απ’ τα σεντόνια,
πίσω απ’ τον καθρέφτη
θα παίζουνε κρυφτό.