Πώς να ακουμπήσω στο χαρτί
το πόνο και την πίκρα;
Δυο μήνες έχει να φανεί
και δεν περνά η νύχτα.

Δυο μήνες που τον καρτερώ
μα γράμμα δεν του γράφω.
Η τριανταφυλλιά ζητά νερό
κι εγώ φιλί να γιάνω.

Η τριανταφυλλιά με γύρεψε,
γλυκά μου τραγουδούσε,
γρήγορα άνθιζε και κοκκίνιζε.
Τόσο σε αγαπούσε.

Τώρα η νύχτα πώς να βγει
κι αχ πώς πονά η μέρα.
Οι δρόμοι γίναν μακρινοί.
Τον πήραν από μένα.

Οι δρόμοι που τον μάγεψαν
τον πήγανε στα ξένα.
Χωρίς φιλί, ζωή μισή.
Τα όνειρα σβησμένα.
Γιώτα Γερογιώργη