Θρηνώ,
μη με διακόπτεις σα θρηνώ,
άμα στεγνώσουνε τα μάτια μου
ποιος θα `μαι;
Μη με λυπάσαι όταν πονώ
κάθε ανάσα μου μετράω
και θυμάμαι.
Θρηνώ,
μη με διακόπτεις σα θρηνώ,
κάνω έναν κύκλο για να υπάρχω.
Να με λυπάσαι όταν αθόρυβα περνώ
δίπλα απ’ αυτά που πάντα νόμιζα πως θα `χω.

Αργώ
και δε το ξεπερνώ
αυτά τα ωραία αφήνει η ξέχειλη αγάπη,
συγχώρα με που σεργιανώ γυμνός
η τύχη μου εκλάπη.
Θρηνώ
τον κόσμο τον αντικρινό,
μη με λυπάσαι όταν θρηνώ γιατί
τη μνήμη μου παρακινώ ν’ αντέξει
ως την επόμενη γιορτή.

Θρηνώ,
μη με διακόπτεις σα θρηνώ,
άμα στεγνώσουνε τα μάτια μου
ποιος θα `μαι;
Μη με λυπάσαι όταν πονώ
κάθε ανάσα μου μετράω
και θυμάμαι.
Θρηνώ,
μη με διακόπτεις σα θρηνώ,
κάνω έναν κύκλο για να υπάρχω.
Να με λυπάσαι όταν αθόρυβα περνώ
δίπλα απ’ αυτά που πάντα νόμιζα πως θα `χω.

Έτσι νόμιζα πως για πάντα θα τα `χω
μα αρκεί ένα σύννεφο να κρύψει τον ήλιο,
έχασα φίλο ολάκερο βράχο,
τρωτό το μικρό μου βασίλειο.
Ποια αλήθεια μου γκρεμίζει την πλάνη;
Την αλυσίδα των αθάνατων κρίκων.
Χαμένες στιγμές καραβάνι,
Αμνοί εν μέσω λύκων.
Τώρα, γκρεμιστήκαν όλα
κι η τύχη μου μ’ άφησε λυμένο κουβάρι,
να ξεπορτίζω μια ελπίδα ονειροπόλα
και να δίνω περατίκια του βαρκάρη,
όμως, τα υγρά μου τα μάτια επιμένουν
ξέχειλα απ’ αγάπη και στο ίδιο τροπάρι,
τα λόγια τον πόνο βαραίνουν,
ακόμα ένα άδικο βουβό συναξάρι.
Γι’ αυτό σου λέω μη με διακόπτεις σα θρηνώ,
Μη με λυπάσαι όταν πονώ μα όταν άδικα περνώ
απ’ τις στιγμές δίπλα αυτή είναι η πλάνη
και θέλω κι αργώ και δεν το ξεπερνώ,
αφού είναι η σιωπή επιβεβαίωση,
τόσο χρήσιμη στον κόσμο τούτο και παρακινώ
τη μνήμη μου ως έσχατη εξιλέωση,
να βάλει σε σειρά, το χρόνο μια φορά,
για να αντέξουμε το δρόμο ολάκερο,
τη κάθε χαρά μας και τη συμφορά.
Συγχώρα με λοιπόν που σεργιανώ ξέρω γιατί,
έτσι θα αντέξω να την βγάλω και πάλι,
ως στην επόμενη γιορτή.

Τη μνήμη μου παρακινώ ν’ αντέξει
ως την επόμενη γιορτή.

Θρηνώ,
μη με διακόπτεις σα θρηνώ,
άμα στεγνώσουνε τα μάτια μου
ποιος θα `μαι;
Μη με λυπάσαι όταν πονώ
κάθε ανάσα μου μετράω
και θυμάμαι.
Θρηνώ,
μη με διακόπτεις σα θρηνώ,
κάνω έναν κύκλο για να υπάρχω.
Να με λυπάσαι όταν αθόρυβα περνώ
δίπλα απ’ αυτά που πάντα νόμιζα πως θα `χω. (2)