Είν’ της ψυχής μου ο πανικός, η ένας έγκλειστος θεός
που πολεμάει να ζήσει
πήραν τα μέσα μου φωτιά, στα όνειρα ζω με τσαμπουκά
μα με ξυπνά μια κρίση

Και το πρωί πριν σηκωθώ, έχω τον φόβο στο πλευρό
και τον ρωτά στα ίσα
για να πεθάνω μια φορά, πες μου τι θέλεις κερατά
μη με βουτάς στην πίσσα

Μη με κοιτάς και απορείς, ήμουν εδώ και πριν με πόνο τυλιχτείς
στις παιδικές σου διαδρομές βρίσκεται ατόφια η απάντηση που θες

Είναι κατάρα φυτευτή, της ερημιάς μου η γιορτή
κάθε που ο ήλιος πέφτει
κι όσα θυμάμαι από μικρός θα τα ρημάξει ο μισεμός
αχ, εσύ χρόνε κλέφτη

Ανάμνηση αλησμόνητη, είναι της μάνας μου η φωνή
με ξύπνησε απ’ τον Άδη
για να πεθάνεις μια φορά, πάρε τον φόβο σου αγκαλιά
χόρεψε στο σκοτάδι

Κι αν σε κοιτώ, και απορώ, είναι που τόσα χρόνια σ’ είχα
για εχθρό
στις πιο μεγάλες διαδρομές, ήσουν εκεί δε με σταμάτησες ποτε