Δεν κρατώ πια παράπονο
-καρδιά μου μη μιλάς-
για τον κόσμο τον άπονο
-άλλο τι μου φυλάς;-
για τα χάδια που μου `ταξε
και τ’ αγκάθια που `πλεξε.

Δε μετρώ πια τα βήματα
-άραγε πού γυρνάς-
του χορού τα πατήματα
-δρόμους αν περπατάς-
και τα φύλλα που σκόρπισαν
πού κοιμάμαι ρώτησαν.

Σαν πουλάκι κράτησέ με φως μου
δυο φτερά για να πετάξω δώσ’ μου
χάρισέ μου τη φωνή του κόσμου
κι άσε με μακριά.

Δε μιλώ πια στον άνεμο
-στόμα μου κι αν διψάς-
ψάχνω μέρος απάνεμο
-πού να βρω ό,τι ζητάς-
κι από σένα που αγάπησα
τίποτα δεν κράτησα.