Εχτές το βράδυ ένα αγόρι
στο δρόμο μόνο του περπάταγε.
Και με σκυμμένο το κεφάλι
στα χέρια την καρδιά του κράταγε.

Μου λέει την είχα εγώ χαρίσει
κάποτε που είχα αγαπήσει
δίχως ποτέ να λογαριάσω
πόσα μπορώ γι’ αυτήν να χάσω.

Πάει καιρός που έχει σωπάσει
γι’ αυτό την έχω εδώ ξεχάσει.
Πάει καιρός που δε θυμάται
πώς να χτυπά κι όλο φοβάται.

Αν θέλεις κράτησέ την τώρα
μεσ’ στα πολύχρωμά σου δώρα
σε μια γωνιά βουβή θα μένει
γιατί ό,τι αγάπησε πεθαίνει.

Μα αν στο στήθος τη φορέσεις
ίσως και να τη ζωντανέψεις.
Είπε και γύρισε να φύγει
και την καρδιά του εκεί αφήνει.

Εχτές το βράδυ ένα αγόρι
στο δρόμο μόνο του περπάταγε.
Και με σκυμμένο το κεφάλι
στα χέρια την καρδιά του κράταγε.