Ήταν μια πόλη κάποτε γκρίζα πικρή θλιμμένη
μ’ ανθρώπους που `ταν ζωντανοί μα μοιάζαν πεθαμένοι

Μια Τρίτη όμως παγερή σαν κοιμηθήκαν όλοι
νύχτα πετώντας χαμηλά μπήκαν πουλιά στην πόλη

Κανείς πουλί δεν είχε δει ώς τότε, κι οι γερόντοι
λέγαν κακό πως θα μας βρει, τρομάξαν κι οι αρχόντοι

Λερώναν τ’ άγνωστα πουλιά τα ρούχα τα πλυμένα
που των ανθρώπων κρύβανε κορμιά σακατεμένα

Κι όπως τα ρούχα σάπιζαν και πέρναγαν τα χρόνια
γκρεμίζονταν σιγά σιγά ταράτσες και μπαλκόνια

Μα ένα παιδί, μικρό παιδί που φόβο δεν νογάει
με την ψυχούλα του γυμνή βγαίνει και τους μιλάει

Σας δίνω εγώ τα ρούχα μου, δώστε μου τα φτερά σας
ν’ αφήσω αυτή τη φυλακή και να πετώ κοντά σας

Χαίρονται κρώζουν τα πουλιά και θαύματα σκαρώνουν
με το παιδί παρέα τους την πόλη αναστατώνουν

Κι έγιναν δάση οι γειτονιές παντού μοσχοβολάει
και το παιδί, μικρό παιδί στο χώμα δεν πατάει

Κάθε κλαδί και μια φωλιά και μες στα δέντρα τρέχει
ένα παιδί πετούμενο που χέρια πια δεν έχει

Μόνο φτερά στις πλάτες του, πουλιού φωνή στο στόμα
ξέχασε όλα τα παλιά και τ’ όνομά του ακόμα

Ήταν μια πόλη κάποτε που τώρα πια δεν είναι
εδώ ποτάμια, εδώ βουνά κι άγριο δάσος είναι

Ήταν μια πόλη κάποτε που τώρα πια δεν είναι
κι εσύ παιδί, μικρό παιδί, πουλί πουλάκι μείνε