Ήσουν το αραξοβόλι
στ’ ανεμοδαρμένα ύψη,
όταν οι βοριάδες όλοι
με χτυπούσαν, μ’ είχες κρύψει.

Ήσουν η φωτοβολίδα
σ’ όνειρα ναυαγισμένα,
σωτηρίας η σανίδα
σε πελάγη οργισμένα.

Ήσουν μέσα στους χειμώνες
ένα τζάκι αναμμένο,
στους χαμένους μου αγώνες
ένας κάβος για να δένω.

Ήσουν καλημέρα πρώτη,
καληνύχτα τελευταία.
Η ασπίδα του στρατιώτη,
η Ιθάκη τ’ Οδυσσέα.

Ήσουνα και τι δεν ήσουν
στα μικρά και στα μεγάλα.
Θάλασσα ως τη φυγή σου
ήμουν κι έμεινα μια στάλα