Τι προσπαθείς να σκοτεινιάσεις στην ατμόσφαιρα
αφού είναι ήδη τόσο μαύρο το τοπίο
ότι κι αν πεις, από πιο πριν καρδιά μου τόξερα
δεν έχω ανάγκη της Πυθίας το μαντείο.

Σε χαιρετάω
φεύγω και πάω
σ’ έναν κόσμο που θα μοιάζει στον δικό μου

ίσως φοβάμαι
και λέω που πάμε
μα έχω ράψει φυλαχτό μες στο παλτό μου.

Λες να μην ξέρω πως στο βάθος κάθε σκέψης σου
την έξοδό σου από μένα οργανώνεις
πως πίσω από, την ελαφρότητα στις λέξεις σου
τη σχέση αυτή σ ένα σταυρό πάντα καρφώνεις.