Από τον Πύργο το λευκό
ως την Αριστοτέλους
σκορπάς φιλιά και βλέμματα
σ’ ανθρώπους και αγγέλους

Αλήτισσα Σαλονικιά
δεν ειν’ η αγάπη δανεικιά
άμυαλη, που τη δίνεις

Αλήτισσα Σαλονικιά
δεν είναι πόρτα η καρδιά
ορθάνοιχτη ν’ αφήνεις.

Μα θα’ ρθει κάποιος μια βραδιά
σαν τον τρελό Βαρδάρη
και θα σε παίξει αλήτισσα
στα χεριά του σαν ζάρι.