Σε όσα σκοτεινά δωμάτια και αν κύλαγα
Έτρεχα για δουλειά βγαίνοντας απ’ την σήραγγα
Και ξανά-πολεμάω τις μάχες που περπάτησα
Οι στίχοι μου σπαθιά που τα κρατάει μια καύλα μάγισσα
Σπάνε ένα-ένα του κόσμου τα κολαστήρια
Και είναι τα τείχη της Βαστίλης μεγαθήρια
είναι τα τείχη της Βαστίλης μεγαθήρια
Στα τείχη των ελάχιστων πέφτουν εκατομμύρια
Πως να φυτρώσει η αγάπη σε τόπο άγονο
Χτυπούν οι μπάτσοι και ματώνει το τετράγωνο
Φουντώνει ο τζόγος και μυρίζει το γυράδικο
Στα χρόνια που οι άνθρωποι παλεύουν με το άδικο
Και μες τον θώρακα κρύβω ένα μαύρο κόρακα
Προσέχει όλα τ `αδέλφια μου στραβοκοιτάει το κόλακα
Και είναι τα τείχη σου σα κύματα πελώρια
Αυλώνα, Αλικαρνασσό, Κορυδαλλό και Mόρια
Τις φυλακές σας κανίβαλοι τις σιχαίνομαι
Ανθίζω στο σκοτάδι και στο φως μαραίνομαι
Για να γουστάρουν οι δικοί μου και δυο φίλοι
Και αυτοί που ονειρεύονται να κάψουν τη Βαστίλη

Για αυτό τρελαίνομαι
Με νοιάζει πιο πολύ να βλέπω απ’ το να φαίνομαι
Με νοιάζει πιο πολύ να καίω απ’ το να καίγομαι
Εκεί κυμαίνομαι
Τις φυλακές σας κανίβαλοι τις σιχαίνομαι
Και που θα γείρετε
Όταν ολόκληρος ο κόσμος εξεγείρεται
Πόσο να δείρετε
Εμένα οι φίλοι μου θα σκοτωθούν στην πύλη
μαζί μ `αυτούς που ονειρεύονται να κάψουν τη Βαστίλη

Σε όσα μάτια και να πίστεψα δεν έμαθα
Εγώ τη μοναξιά μου κόκκινη την έβαφα
Κοιτούσα τη Βαστίλη, τη σημαία ανέμιζα
Στο χέρι ένα μολυβί και μόνο μ `αυτό την γκρέμιζα
Και γέλαγα
Και τώρα πια κατάλαβα πως κέρδισες
ποτέ μας δεν επιτεθήκαμε σα μέλισσες
Ποτέ δεν πάλεψες για κάτι που δε θέλησες
Εδώ παίρνουν εκδίκηση τα αδέλφια που μου στέρησες
Κοιτά πως γίνεται το αίμα απ’ την οθόνη σου
Εσύ κοιτάς και αυτοί σε πνίγουν στο σαλόνι σου
Ταμπέλες βάζουν για να μπερδευτούν οι δρόμοι σου
Πουλώντας διαφημίσεις διαμορφώνοντας τη γνώμη σου
Για αυτό και κάνουνε κουμάντα οι ανήθικοι
ποτέ μας δεν επιτεθήκαμε σαν πίθηκοι
Τουλάχιστον γράφουν στιχάρες οι μικρότεροι
Θα επιτεθούμε κάποια μέρα σα ρινόκεροι
Και αυτή η Βαστίλη όλο παχαίνει και καμώνεται
Και μες την κλούβα κάτι βρωμικο ζυμώνεται
Αν έρθουνε για μας μην με ρωτάς τι κάνουμε
Θα έρθεις θα με παρειά αγκαλιά και θα πεθάνουμε

Για αυτό τρελαίνομαι
Με νοιάζει πιο πολύ να βλέπω απ’ το να φαίνομαι
Με νοιάζει πιο πολύ να καίω απ’ το να καίγομαι
Εκεί κυμαίνομαι
Τις φυλακές σας κανίβαλοι τις σιχαίνομαι
Και που θα γείρετε
Όταν ολόκληρος ο κόσμος εξεγείρεται
Πόσο να δείρετε
Εμένα οι φίλοι μου θα σκοτωθούν στην πύλη
μαζί μ `αυτούς που ονειρεύονται να κάψουν τη Βαστίλη