Στο μεγάλο το παρόν που ζούμε τώρα
που χωρίσανε την ψίχα, απ’ την κόρα
γίναμε όλοι ασκητές, στα θεωρεία
στην αρένα, φέρνουν βόλτες τα θηρία

Σε ένα πείραμα και μια δοκιμασία
η ανάσα, πήρε πρόσθετη αξία
ένα σύστημα, παιχνίδια σου έχει πλέξει
κι από χρόνια προσπαθεί, να σε ελέγξει…

Τίποτα πια, δε θα `ναι ίδιο
για ότι θέλεις, να αγαπάς
άλλοι σου ορίζουν πεπρωμένο
και αυτό το χώμα, που πατάς…

Τίποτα πια, δε θα `ναι ίδιο
στο μέλλον, που αναζητάς
γιατί σε θέλουν δεδομένο
ένοχο σε ότι αγαπάς…

Σε ένα κόσμο, που μετράς, σα νουμεράκι
ένα τόσο δα μικρούλι, ανθρωπάκι…
είναι άγνωστο το μέλλον, που σου στρώνουν
σε σκοτώνουν, σε μαντρώνουν, σε θυμώνουν…

Σε ένα βρωμικο βωμό, κάνουν θυσία
παίζουνε κορώνα γράμμα, τα σχολεία
σε έχει δήθεν, στο μη στάξει και μη βρέξει
και με βούλες, προσπαθεί να σε ελέγξει…