Μπήκα στο σπίτι σαν το σπουργίτι
το μεσημέρι σαν όλα τ άλλα
κι είδα ντουβάρια και μαξιλάρια
κάτω πεσμένα και μια γυάλα

με το ψαράκι να ναι στο κόσμο του
η γλάστρα σπασμένη με το δυόσμο μου
και οι κιθάρες μου μόνη πραμάτεια μου
να με μουτζώνουν για την κατάντεια μου

Πάρε να χεις, πάρε να χεις
πάρε τα λάφυρα της μάχης
σου τα χαρίσω και σου θυμίζω
πίσω ποτέ σου μη ξανάρθεις

Μ είχες αφήσει κι είχα στεγνώσει
σαν τα εσώρουχα που χες απλώσει
ένα βραδάκι στα Κουφονήσια
που μου ξηγήθηκες στα ίσια

πως δε γουστάρεις ούτε τον ίσκιο μου
ούτε τη μάρκα απ το ουίσκι μου
και πως θα μ άφηνες για την Ελβίρα
που σου την έστειλε η μοίρα

Πάρε να χεις, πάρε να χεις
πάρε τα λάφυρα της μάχης
σου τα χαρίσω και σου θυμίζω
πίσω ποτέ σου μη ξανάρθεις

Σου τα χαρίζω μόνο που ελπίζω
ποτέ σου τίποτα μην πάθεις