Πόδι δε με περπάτησε
χέρι δε με χαϊδεύει
όνειρο δε με κράτησε
ψυχή δε με ζηλεύει.

Στον ήλιο κόκκινα φορώ
και στο φεγγάρι ασήμι
πως ρίχνω αγάπες σε γκρεμό
τέτοια μου `βγαλαν φήμη.

Κύμα σηκώνω όρθιο και τη βροχή τη γδέρνω
βοριά χτυπάω στο πλευρό, νοτιά κεντώ στο στέρνο
διψώ τη νύχτα για φιλί και το πρωί για χάδι
βράχο κι αν μ’ έκανε η ζωή, έχω ψυχή λιβάδι.

Να μουν γιορτή να ζύγωνα
λαχτάρα και ν’ αργήσω
να `χα αγκαλιά να τρύπωνα
και σπίτι να γυρίσω.

Να `χα ένα χέρι να πιαστώ
που γέρνω σαν το στάχυ
ένα αδερφό να μοιραστώ
πως πέφτουνε κι οι βράχοι.