Καθώς κοιτάζω χαμηλά απ’ τ’ αεροπλάνο
της Αττικής θολό κι ασπρόμαυρο το πλάνο
σαν τη Λερναία τα πλοκάμια σου απλώνεις
και μες το μπετόν σαν έντομο με λιώνεις

Όταν γυρνώ απ’ τα νησιά το καλοκαίρι
νοιώθω στο στήθος μου το βρωμικό σου χέρι
με υποβάλεις, μα τα μάγια σου θα λύσω
και θα φύγω μακριά να πάω να ζήσω

Ω! Αθήνα, ω! Αθήνα
μάγισσα, πόρνη μα και θεά
σα ναυτικός, όταν αράζει το καράβι
θα έρχομαι μόνο για μια βραδιά
Ω! Αθήνα, ω! Αθήνα
παρδαλή, τρελή γριά
είσαι απ’ άλλες εποχές, άλλα τραγούδια
και σε κρατάνε με ενέσεις στην καρδιά

Οι μαστροποί σε φέρανε σ’ αυτό το χάλι
που `ναι οι ομορφιές, τα φυσικά σου κάλλη
Όλοι σε θέλαν, μα κανείς δε σ’ αγαπούσε
κι ο καθένας για την πάρτη του κοιτούσε

Αν σ’ έβλεπαν ο Περικλής και ο Φειδίας
θα `χαν σαλτάρει, θα τους έρχονταν ναυτία
και ο Σωκράτης θα `χε πιει το κώνειό του
πριν καλά να `ρθει το πράμα στο καιρό του

Ω! Αθήνα, ω! Αθήνα, καλλονή απ’ τα παλιά
σ’ έχουν ξεχάσει, ζωντανή σε έχουν θάψει
και θες βοήθεια από την Αθηνά
Ω! Αθήνα, ω! Αθήνα, με την τόση ομορφιά
που είχες σ’ άλλες εποχές, σ’ άλλα τραγούδια
κάποιοι τρελοί σε αγαπάμε αληθινά