Ο Θανασός εξύπνησε στην αγορά να πάει
μα πριν να φύγει επρόσεξε η Ελένη τι φοράει
Δεν πάντρεψε τον γιόκα του με μιαν αλλοπαρμένη
μονάχα με μιαν ήσυχη νοικοκυρά στρωμένη

Ο Θανασός εμέθυσε και πάλι στην ταβέρνα
και τα λεφτά του κρέμασε στου μπουζουκιού την πένα
Ολημερίς τα μάζευε, στον ήλιο τα κεντούσε
και στο μεθύσι το γλυκό της νύχτας τα σκορπούσε

Η Ελένη δεν εμίλαγε, κεφάλι δεν κουνούσε
αχ, το προικιό της χάθηκε κι ο πεθερός γελούσε
Μια αρρώστια όμως ξεγέλασε τον Θανασό τον μέγα
και στο κρεβάτι του έπεσε για την στερνή του ημέρα

Φωνάζει τότε το Λενιώ κάτι να της ζητήσει
μια τελευταία του ευχή στο χώμα πριν να σβήσει
"Πήγαινε πάνω στο βουνό, στης καστανιάς τον ίσκιο
λάπατα μάζεψε σωρό φτιάξε μ’ αυτό πλακί βουνίσιο"

Ευθύς η Ελένη υπάκουσε, πλακί του μαγειρεύει
μια ανάσα, με μια κουταλιά στερνή, ανακατεύει
Σκοτάδι απ’ έξω έφτασε, έζωσε το κρεβάτι
η Ελένη κάθεται κοντά, της ψιθυρίζει κάτι

"Κόρη μου, απ’ το μέτωπο μέρισε τα μαλλιά μου
βλέπω τον χάρο και έρχεται να κλέψει τη μιλιά μου"
Η Ελένη πάντα υπάκουη το χέρι της απλώνει
μα εκείνος πιάνει το φιλά και έτσι η ζωή τελειώνει