Πάει καιρός που χάραζες στο φως την ιστορία
και κράταγες στα στήθια σου καημούς και συμφορές
μα τώρα που ξημέρωσες μάννα μου τα θηρία
τον εαυτό σου αναζητάς σε ξένες αγορές

Εσύ που με ανάστησες στο κρύο δίχως στρώμα
αφήνεις τ’ όνειρο μισό κι αλλάζεις δρόμους τώρα
με ρίχνεις μέσα στις φωτιές, καις ψυχή και σώμα
κι από τις στάχτες σου μου λες πως μ αγαπάς ακόμα

Πάει καιρός που σ έβλεπα στου κόσμου τα μπαλκόνια
το φως σου το αθάνατο περίσσια να σκορπάς
μα τώρα που σε βρήκανε οι μπόρες και τα χιόνια
τους δούλους που λευτέρωσες σαν σκλάβα προσκυνάς

Εσύ που με ανάστησες στο κρύο δίχως στρώμα
αφήνεις τ’ όνειρο μισό κι αλλάζεις δρόμους τώρα
με ρίχνεις μέσα στις φωτιές, καις ψυχή και σώμα
κι από τις στάχτες σου μου λες πως μ αγαπάς ακόμα