Που ζεις μου φτάνει
κι αναπνέεις και μπορώ να πω
υπάρχω έστω κι αν είμαστε
δυο ξένοι από καιρό.

Που ζεις μου φτάνει
κι αν αμφιβάλεις θα στο πω
μες στο σκοτάδι είσαι το φως
και σ’ αγαπώ.

Και στις άδειες νύχτες σε αναζητάω
πόσο όμως θ’ αντέξω, μέχρι που θα πάω.
Και στις άδειες νύχτες πυρετός με πιάνει
όποιος μένει πίσω ξέρει πώς να κάνει.
Στείλε όμως αφού ζεις κι αυτό μου φτάνει.

Που ζεις μου φτάνει
κι αν είμαι θύμηση του χτες
είσαι για μένα κάποια στιγμή
που δεν τη σβήνουν οι στιγμές.

Που ζεις μου φτάνει
και μες στο δάκρυ το καυτό
αφού υπάρχω σου φωνάζω
ευχαριστώ.

Και στις άδειες νύχτες σε αναζητάω
πόσο όμως θ’ αντέξω, μέχρι που θα πάω.
Και στις άδειες νύχτες πυρετός με πιάνει
όποιος μένει πίσω ξέρει πώς να κάνει.
Στείλε όμως αφού ζεις κι αυτό μου φτάνει.