Ήρθες, καλά έκανες, κι εγώ σε λαχταρούσα
και την καρδιά μου δρόσισες που καίγεται από πόθο.

Βάλε τα όμορφα στεφάνια στα μαλλιά σου,
Δίκα, με τ’ απαλά σου χέρια ανάδεψε τους μίσχους του γλυκάνισου.

Σαν το αγέρι της θάλασσας...

Το βράδυ εκείνο θυμήσου, θυμήσου πόσο σ’ αγάπησα
μες τη βροχή τα χείλη σου, τα μάτια σου,
τα μάτια σου, μάγισσα.

Σαν το φεγγάρι της άνοιξης...

Έλα από την Κρήτη σε τούτο τον αγνό ναό
όπου έχει παρθένο δάσος, και στους βωμούς καίει θυμίαμα,
όπου το νερό τρέχει κρύο,
τα πουλιά κελαηδούν κι ο τόπος είναι κατάσκιος,
από τα δέντρα και δροσερά αναπνέουν οι σαύρες και τα’ άλογα τρέχουν.

Εδώ, Κύπριδα, στρώσε το γιορτινό τραπέζι μας,
με νέκταρ και κρασί.
Να και πάλι, στην προσταγή της Κύπριδας,
ο γλυκός έρωτας σταλάζει και λιώνει μέσα στην καρδιά μου...