Σκάν οι μπάτσοι μέσα στη γειτονιά
δεν περιμένουμε να δέσουν τον πρώτο
δεν περιμένουμε να `ρθουν πιο κοντά
τους την πέφτουμε απλά μ’ ό,τι βρούμε
μέσα στη γειτονιά
δεν περιμένουμε να δέσουν τον πρώτο
βαρεθήκαμε πια την απανθρωπιά

Περάσαν δέκα κι άλλα δέκα από την "Ειρωνεία"
κι ακόμα αγαπώ τους δρόμους, μισώ την αστυνομία
ακόμα, κάνουμε όνειρα με μάτια ανοιχτά
ενσαρκώνουμε τους άγριους εφιάλτες τους ξανά

Είν’ η μπογιά στον τοίχο που έμεινε νωπή
είναι που δε συνθηκολόγησα ούτε για μια στιγμή
είναι που όταν είδα λίγους δίπλα μου να συνεχίζουν
βρήκα νέους συνεργούς που όσο πάνε κι ανθίζουν

Ανεμίζουν τις σημαίες στον άνεμο τραγουδώντας
κι υψώνουν τις γροθιές τους κάτω από τον ουρανό
τριγυρνάνε στα πιο σκοτεινά σοκάκια της πόλης
και κρύβουν μεσ’ τις τσέπες τους το φως το αληθινό

Θα σε δω να με γυρεύεις κι εσένα κάποια στιγμή
θα μου πει πως σου την πέσανε και ήσουν μοναχός σου
θα σε δω να με γυρεύεις κι εσένα μετά από χρόνια
όταν φοβηθείς μήπως πυροβολήσουνε τον γιο σου ή την κόρη σου
ή όποιον δε σταματά όταν του λένε «μείνε ακίνητος τα χέρια σου ψηλά»
όποιον έχει γεννηθεί μ’ ένα στόχαστρο στην πλάτη
όποιον έχει χρεωθεί την κοινωνική απάτη

Κάνε κάτι, μην φωνάζεις μόνο σαν τους γραφικούς
σαν τους τζάμπα μάγκες και τους μίζερους στιχουργούς
όλους αυτούς που δεν πιστεύουν πως ο κόσμος θ’ αλλάξει
..κι εξαφανίζονται όταν σκάνε οι μπάτσοι

Ακούμε σειρήνες και τρέχουμε στα προκαθορισμένα τα πόστα
Βαράνε καμπάνες για να μαθευτεί και στην κάτω τη γειτονιά
Τραβάμε τους κάδους στη μέση του δρόμου τα πρώτα τα πρόχειρα χώστα
Πρέπει όλα να γίνουν σωστά
Γαμιούνται οι μπάτσοι και τ’ αφεντικά