«Δεν μπορείς να διαβείς το ίδιο ποτάμι δυο φορές,
ούτε να αγγίξεις δυο φορές μια ύλη φθαρτή στην ίδια κατάσταση.»
(Ηράκλειτος)

Κάθε φορά που σ’ αγγίζω νιώθω να σε ξαναγνωρίζω,
είναι απίστευτο συναίσθημα το χρόνο στροβιλίζω
Υπολογίζω, πέφτω έξω, φτερουγίζω ξανά
κι όποτε λέω πως σου την έχω στημένη.. τρικλοποδιά
Με ρίχνεις κάτω μ’ ανεβάζεις με σηκώνεις ψηλά
είναι επικίδυνο σου λέω, μου λες τραβάτε με κι ας κλαίω
Πλέω.. σ’ αλόγιστα βάθη, λάθος υπολογισμένα λάθη,
χάθηκε η μπάλα εχάθη
κι αν τη βρεις μην το πεις,
νηστικός φιγουρατζής
να χορτάσεις μια για πάντα τη ζωή δεν μπορείς

Στην ίδια κατάσταση, κι όμως, με περιπαίζει ο χρόνος
με χαρακώνει κάθε βλέμμα κάθε ατέλειωτος δρόμος
Σημάδια ανεξίτηλα σε κάθε στροφή,
ένα σωρό παρενέργειες κάθε ληγμένη συνταγή
Υποταγή στη λογική μα το συναίσθημα πενθεί
ξεσπάει σε κλάματα, γελάει, πουθενά δε χωράει.
Κι άμα σε πάει έχει καλώς, τα παίζεις όλα και την τρως
σού `χει γυρίσει πριν το πάρεις χαμπάρι, σ’ έχει ρεφάρει
η πουτάνα η ζωή παίζει δίχως νταβατζή
κι απ’ το συρτάρι με τα σύνεργα δεν ξέρεις τι θα βγει
Που θα σε βγάλει; Παραζάλη.. Ένας τρελός που ραπάρει
κοζάρει.. σαν παιδί που τον κίνδυνο αγνοεί
ένα τρελό φεγγάρι, ένα μισό φεγγάρι
για ένα φεγγάρι ημίτρελο τα λόγια του χάνει
Δεν μπορεί να το ελέγξει, δεν μπορεί να στοπάρει
Και το φεγγάρι γεμίζει κ’ πάλι.. Χαλάλι..