Ώπα νάτα καλώς τα τα παιδιά, τα όργανα κουρδισμένα και τα μικρόφωνα ανοιχτά.. είναι τζαμάρισμα φίλων και συνάδελφων καλών σε ένα χώρο 7000 κυβικών εκατοστών. Εδώ τα επίπεδα θορύβου έχουν εκμηδενιστεί, μπορείς ν’ ακούσεις το μυρμήγκι που περνάει αν φτερνιστεί. «Νομίζω το πάτησα..»
Εδώ οι τοίχοι δεν παραλληλίζονται πουθενά, οι επιφάνειες κινούνται κι ο ήχος αντανακλά με μαεστρία.
Είναι μια πάλη με τους νόμους, είναι η φύση που σε ορίζει δίχως λουριά κι αστυνόμους.
Μα όπως κι έξω έτσι κι εδώ βρίσκουμε τρόπους στα κλεφτά, αυξάνουμε την ευχαρίστηση κάνουμε σαματά αρμονικό, κοίτα πως σέρνω το χορό με εργαλεία που χορεύουνε σώμα, ψυχή, μυαλό.

-Ντραμς, Τυμπάνια-
Ας ξεκινήσουμε απ’ τα πρώτα που εμφανίστηκαν στη γη, από πρωτόγονα σκεύη με λειτουργία θρησκευτική, πέρνω το ανάλογο ύφος, κυρήσοντας τη διδαχή μα το δικό μου ευαγγέλιο είναι η μουσική.
Ναι εντάξει δε λέω, καλός είσαι γκρουβάρεις μα σε κόφτει καθόλου που στο σύνολο φαλτσάρεις; Είσαι ντράμερ θα μου πεις μα για κοίτα τον μεγάλο, τεντώνει, χαλαρώνει, κάπου τον βρίσκω, κάπου τον χάνω.

-Βιμπράφωνο, Πιάνο-
Και αυτό; Είναι κρουστό μα έχει τις νότες του πιάνου, ατσάλινες πλάκες που σου παίζουν σονάτες. Δεν έχει ουρά που ξέρω πόσο τη γουστάρεις, φαντασιώνεσαι επάνω να τραγουδάς να ξαπλάρεις, τη θύμηση σου έχει στοιχειώσει η αιώνια ξανθιά και ο Jerry Lee Lewis επάνω να χοροπηδά, να κοπανάει τα πλήκτρα και να σπάει χορδές, εκείνος όντως ήταν γεννημένος για καταστροφές (oh yes)

-Κιθάρα, Μαντολίνο-
Αλλάζουμε γειτονιά, με μια σπανιόλα κιθάρα, ταστιέρα τριανταφυλλιά, θέλει στα δάχτυλα δουλειά, τ’ αγκάθια για να δαμάσεις, εδώ κι αιώνες γρατζουνάς για να την εντυπωσιάσεις. Θες να το πάτε σοβαρά; Ε φώναξε και τα παιδιά, πρόσεξε μόνο τον μπαμπά της μην έχει έτοιμο κουβά. Με μαντολίνα φουλ πανσιόν βγαίνει η καντάδα η σωστή, δώσ’ μου μια σολ, δώσ’ μου μια ρε, δώσ’ μου μια λα, δώσ’ μου μια μι.

-Μπάσο, Τσέλο, Βιολί-
Τώρα άραξε δικέ μου πέφτουμε στα χαμηλά, συντονίζονται δονούνται πάσης φύσεως υλικά. Είναι χοντρές οι χορδές, για δάχτυλα δυνατά και με δοξάρι άμα λάχει το παντρεύω με βιολιά. Ουόου! Έντονη εναλλαγή κι άμα μαθαίνεις να παίζεις στη γειτονιά ποιος εξηγεί πως είναι τέχνη, ο κυρ Μπάμπης δεν αντέχει, όταν ακούς του ξινίζει και όταν σολάρεις του ζέχνει.

-Άρπα-
Η κυρία; Έχει ιστορία μεγάλη, 5000 ετών, ευρήματα ανασκαφών, 46 χορδές, ντο ύφεση κουρδισμένη, σε συμφωνία πρώτη φορά “Φανταστική” ήταν χωμένη.
Την έχεις δει στα παραμύθια όμορφα να τραγουδά, να έχει ντροπαλή φινέτσα και ανθρώπινη λαλιά.

-Τσαμπούνα-
Κι έχεις ακούσει που λένε για μετά θάνατο ζωή;
«Ώπα ρε τι ειναι αυτά που τσαμπουνάς τώρα;»
Μην ψαρώνεις με ζόμπι και παραφυσική, δεσ’ απ’ το σώμα ενός ζωου τι μπορεί να γεννηθεί. Είναι αγνός παγανισμός είναι γκροτέσκο κι ωραίο, είναι του Αιόλου ο ασκός, είναι οι Κυκλάδες και το Αιγαίο. Είναι σαμπούνα στην Άνδρο, Ασκομαντούρα στην Κρήτη, κρατάει τον ίσο και σολάρει στα βουνά του Ψηλορείτη.

-Σιτάρ-
Κάνεις πλάκα.. Τι έχει κάνει ο τύπος;. -Ποιος; - Εκείνος ο Πακιστανός που έμαθες να λοξοκοιτάς, παίζει και φτιάχνει ένα όργανο μοναδικής ομορφιάς.
Μια σμιλεμένη κολοκύθα έχει κάνει ηχείο παίζει τα ράγκα υμνόντας το Θείο, όπως εσύ έχεις τους δρόμους και τα μακάμια, ευλόγησον, cantus firmus, κεριά και λιβάνια.

-Σαξόφωνο-
Μα το θεό, δεν είναι χάλκινο αυτό, μα είναι μεγάλη η παρεξήγηση που να σου εξηγώ, εγώ θυμάμαι την παράνοια στα πρώτα των Τρύπες κι εσύ μου λες για πλανητάρχες που το παίζουν τζαζίστες.

-Χάλκινα-
Είναι ένα σύνολο πνευστών ελεύθερων-χρωματικών, με πιστόνια με βαλβίδες.. «Των πόσων κυβικών;». Κάτι δεν έχεις καταλάβει ή είναι σημάδι των καιρών που λέω τρομπόνι και θυμάσαι καλαμπούρια σεξιστών;
Τρομπέτα και ραπ, ραπ και live band, τώρα το κάνουν όλοι, απο το 2000 ποιος, δεν το σκέφτηκες ποτέ μάλλον γιατί είμουν ταπεινός, μπροστά σου αυτοπροσώπως μεθυσμένος ξωτικός. Έτσι κι αλλιώς υπάρχουν άλλοι να το παίξουν πρωτοπόροι, έτσι κι αλλιώς όλοι χρωστάμε σ’ ένα μελαμψό αγόρι που σκόρπαγε τις ρίμες σε μια φτωχογειτονιά, κι έφερνε τούμπα τον πλανήτη απάνω σ’ ένα μουσαμά.

Είναι ένας τρόπος να μιλάς χωρίς να γίνεις φαφλατάς, μπορείς ν’ αγγίξεις τις ψυχές να κάνεις ό,τι αγαπάς, ό,τι γουστάρεις κι ό,τι δεν έχεις φανταστεί, είναι τα μόρια του αέρα που σου χαιδεύουνε τ’ αυτί.
Έχουμε έγχορδα, κρουστά κι όσα δεν έχεις ακουστά, σου παραθέτω ιστορίες σε βάζω στον κόπο σου δείχνω τον τρόπο. Στέκω στη μέση ξεναγός, περιπλανιέμαι διαρκώς στο χωροχρόνο, στον τόνο, στη χροιά, στα υλικά
Το πάμε λες συχνοτικά ή μπορεί να μπερδευτείς; Έτσι κι αλλιώς θα το χάσεις και μαζί μας θα χαθείς, σε σταυροδρόμια, εγκεφαλικών αρτηριών περιπλανώμενες ατέρμονες μίξεις συγχορδιών, μελωδιών, σχημάτων ρυθμικών, ηχοχρωμάτων, εφέ και πολλαπλών δυναμικών.

Είναι τρομπέτα είναι δύο ημιτόνια πάνω κι ό,τι σου πω είναι σε δίεση.. Σολ-Φα, Φα-Ρε

Μήνας Μάϊος.. Έτος 2015.. Στούντιο τμήματος Μουσικών Σπουδών..
Είναι τζαμάρισμα φίλων και συνάδελφων καλών..
Αθήνα, Φιλοσοφική.. Είναι τα μόρια του αέρα σου χαϊδεύουνε τ’ αυτί..