Λόγια σκόρπια πεταμένα
κι άλλα τόσα που δεν τόλμησα να πω
παιδιά αγέννητα σωσμένα
που όλο κάνουν κύκλους μέσα στο μυαλό μου και κλωτσάνε από θυμό.

Λόγια που όλο καλοπιάνω
τους θυμίζω τον καλό μου το σκοπό
δεν με πείθω και τα χάνω
ίσως θέλω τελικά και απλοϊκά το φταίξιμο να μοιραστώ.

Κι όλα μοιάζουν μεθυσμένα
με γυρίζουν στον καιρό
που όλα μοιάζαν φωτισμένα
όνειρο μου παιδικό

Λόγια σκόρπια πεταμένα
φιλιά ζωής σ’ έναν πνιγμένο από καιρό
κι η στάθμη φτάνει πια και μένα
και συνεχίζω αντί να τρέξω να σωθώ.

Λόγια περιφρονημένα
κι άλλα τόσα που δε τόλμησα να πω
θα σου μοιάζαν φαντασμένα
θα γελούσες θα ξεχνούσες και γι’ αυτό σου κρατάω μυστικό.