αυτή είναι μια ιστορία που δεν έχει συνοχή
γιατί οι πόλεις της ασφάλτου μας δαγκώνουν τις προτάσεις
ενενήντα κόμμα εννέα και εσπρέσο το πρωί
βάμμα, σάλιο κι ιστορίες για να κοιμηθείς το βράδυ

αμηχανία στο στέιτζ, βαράμε ροζ, χρυσό και μπρέικς
είναι λίμπιντο, κρεσέντο κι όχι βλάκες με τσέινζ
κλωτσάμε έξω απ’ το μπαντ τριπ για να ζήσουμε το ντριμ
κι ας τους άλλους να μιλάνε για του αφεντικού τα πριμ

φίλοι που τη βρίσκουν σα να παίζουν σε ταινία
τσιγάρα, ανθρακούχα, σιτκομς και άδεια ψυγεία
φίλες που μαζεύονται στενά κάτω απ’ τη μάρνη
τρία σπρέι, δυο μηχανές και μπισκότα με άχνη

ατυχείς διασταυρώσεις που βγάζουν σε μονόδρομο
να μ’ αγαπάς πιο λίγο, να με νιώθεις περισσότερο
άζωτο-υδρογόνο κάνουν ρίμα με το τρία
ψήνω κουπλέ στη σόμπα να `ναι η μνήμη αιωνία

όταν ρίχνουνε χαρτί πάντα τους κάθεται δεκάρι
ξεσκονίζουν τον φεγγίτη και κοιμούνται στο πατάρι
τοξίνες απ’ το αλκοόλ και μια κοιλιά για μαξιλάρι
κατεβαίνουν για δουλειά με παπιά χωρίς φανάρι

μούδιασμα, παράλυση και ταχυκαρδία
τα βράδια είναι μεγάλα, κόβουν όρεξη στα τρία
κάναμε στην άκρη τ `άλλα για να βρούμε το θερμότερο
της λέει μαζί σου θέλω να πεθάνω λιγότερο

μπήκε στην τράπεζα για χίλιες κι έφυγε με μπατσικό
μου λέει μια μέρα θα το κάνω όπως οι φίλοι του Μπονό
το κράτος παίζει μπάλα μ’ αφεντικά και φασίστες
το παιχνίδι ήταν στημένο πριν σεταριστούν οι πίστες

ΠΝΠ, επιδόματα και τηλε-εργασία
χαράσσεται στο σώμα η εργατική εμπειρία
πριν από το δώδεκα μπαίνει το δεκατρία
ενα κινέζικο ρητό λέει γαμιέται η αστυνομία