Στη γειτονιά μου κάποιος φωνάζει,
για τελευταία του φορά ότι γιορτάζει.
Μα δεν τον ξέρω ούτε και 'μενα
και η φωνή μας μένει πάντα στον αέρα.
Δε μας ξέρει κανείς.
Δε μας ξέρει κανείς.

Στη γειτονιά μου κάποιος πονάει,
πίσω από τούβλα και γυαλί παραπατάει.
Μα δεν τον ξέρω ούτε και μένα
και η πληγή μας ραίνει φόβο τον αέρα.
Δε μας ξέρει κανείς.
Δε μας ξέρει κανείς.

Άνοιξή μου έλα, μες στη σκοτεινιά.
Λίγο χαμογέλα, απόψε, διώξε τη σκιά / λύσε τη θηλιά.

Στη γειτονιά μου κάποιος οπλίζει
και ένα γράμμα στο φωταγωγό χαρίζει.
Κλείνει τα φώτα και τα παντζούρια,
για να φυλάξει τη σιωπή μας την καινούργια.
Θα τη μάθει κανείς;
Δε θα τη μάθει κανείς.

Παιδιά δεν παίζουν πρωί ούτε βράδυ,
ούτε χτυπάνε τα κουδούνια στο σκοτάδι.
Ούτε κρυψώνες μες στην αυλή μου,
μονάχα parking ν' ακουμπώ το Ι.Χ. μου
Κι ας παίζω, πάντα, κρυφτό.
Παίζω πάντα κρυφτό.

Άνοιξή μου έλα, μες στη σκοτεινιά
Λίγο χαμογέλα, απόψε, διώξε τη σκιά / λύσε τη θηλιά.

Μα λιγοστεύει πια το ψωμί μου
και οι ρωγμές παραμονεύουν τη σιωπή μου.
Στη γειτονιά μου κάποιος ουρλιάζει
κι όλο τον βλέπω στον καθρέφτη μου ν' αλλάζει.
Και τον μαθαίνω ξανά.
Με μαθαίνω ξανά.