Εδώ στο Νότο δεν έχει.
Όσο κι αν έσκαψα
βρήκα μόνο ρίζες θεριά
ν’ απλώνονται ως το Παντανάλ.

Έχει όμως πολλή δύναμη,
ο τόπος ξερνάει γρανίτη,
όπου κι αν άγγιξα θύμιζε
περίπου εσένα.

Σε κοίταξα από μακριά,
στον ξένο τούτο τόπο.
Άφησα το γέλιο να με
πλημμυρίσει ικανοποίηση.

Σου ευχήθηκα να μείνεις
πάντα όπως σε βλέπω τώρα.

Δυνατός, πέτρα οι μύες.
Νέος, δίχως σχεδόν τύψεις.
Όμορφος, χρόνο να μη γνωρίζεις.

Μα κυρίως έτσι,
με σπασμένα χέρια,
όρθιος με γόνατα λειψά
και από τις κνήμες μόνο μία.