Το ιδεώδες αόρατο
και η καρδιά που ξεπουλά
όλα τα τιμαλφή της
ένας μικρός αστερισμός συστρεφόμενος
πρόσωπο ασυμφιλίωτο εκ γενετής
με τη μορφή του ίσκιου του
να χτυπά την παλάμη δυνατά επάνω στο τραπέζι
και όλα τα σκοτάδια ποιήματα
να πέφτουν αβαρή και λιποθυμισμένα
στο ήσυχο δάσος του πατώματος.

Και τότε, την ώρα εκείνη ακριβώς
−σαν «Κύριε των Δυνάμεων»
όταν αχνοχαράζει
ή όπως, θέλοντας και μη, μια μεταμέλεια−

οι μητέρες όλες

εκείνες που άργησαν
κι οι άλλες που δεν μπόρεσαν
με τους αγέννητους νεκρούς
στα εικαστικά τους μάτια
και επιδέσμους βελούδινους φιμέ
το βλέμμα της συμπάθειας να συγκρατούν
αλλά κι αυτές που άγγιξαν τον πυρετό
με γαντοφορεμένο χάδι

οι μητέρες όλες

την ώρα εκείνη ακριβώς
μ’ ένα κομμάτι μάρμαρο
από τα βάθη του ύπνου ξεκινούν
αδιαφορούν για την απόσταση
και την πολυκοσμία
τους φύλακες και τον συναγερμό
και σύσσωμες
προς τη βιτρίνα των δακρύων εφορμούν
και τις εγκλωβισμένες κούκλες
μ’ ένα ασπασμό
ελευθερώνουν.