είπες—
μ’ ακολουθεί η εικόνα σου στα βάθη των δασών

και σκεφτόμουν—
τα σοφά δέντρα
είχαν πάντα μια χάρη

και τώρα ακούγονται πιο ηχηρές
οι σταγόνες στο σκοτάδι

και τα δέντρα κουβαλούν τον άνεμο
που εισβάλλει από το δάσος μέσα στο λιβάδι

ενοικούσα των ανθών
χορεύεις με μια απαλή κίνηση του ώμου

υπάρχει μια αλησμόνητη οδύνη
που φέρει την ουλή του καλοκαιριού
και τις φακίδες του βλέμματός σου

ξαπλωμένοι
αναμένοντας τη γαλάζια τυφλότητα
με κάποιες ελπίδες φωτιάς

επιστρέφουμε στη ριζωμένη φύση μας