Εκ νεότητος
πολλά με πολεμούνε πάθη[1]
Αναζητώντας την αρχή της ύπαρξής μου
ψηλαφούσα το σκοτάδι
λεηλατώντας τον ναό του σύμπαντος
κάλυψα το ασύλληπτο διάστημα της άγνοιας
γνώση εκ νεότητος
απωθημένη στις αποσκευές με τα υπάρχοντά μου


Γυρίζω πίσω και μετράω τα χρόνια τα παλιά
τα παιδικά και τα εφηβικά
τα χρόνια τα πολλά μες στα χαρτιά
τόσα πολλά κειμήλια τιμημένα
ημερολόγια
βιβλία αιώνων μισοτελειωμένα
άγραφα χαρτιά
μισοσβησμένα ή ξεθωριασμένα ιδανικά
χρωστούμενα ή
δανεικά
μνημεία ηρωικά πεσόντων οραμάτων
τόσο πολύ παλιά μού φαίνονται
που δεν τ’ αναγνωρίζω πια
Ανασκαλεύοντας μ’ ευλάβεια
αποσκευές αιώνων στα υπάρχοντά μου
ανακαλύπτω πράγματα σημαντικά κι ασήμαντα
με νόημα και σημασία
ωστόσο
πως είχε νόημα η ζωή τότε παλιά
και σημασία το νόημα
το κάθε πράγμα είχε κάποιο λόγο υπάρξεως
Ξεχώριζε το ένα από το άλλο
το όμορφο από το άσχημο
το ιερό από το ανόσιο
το πρόσφορο από το καθημερινό ψωμί
έβλεπες το είδωλό σου στον καθρέφτη απέναντί σου
και ήσουνα –ή νόμιζες πως ήσουνα– εσύ
Υπήρχε διαχωρισμός πραγμάτων
τέλος πάντων
χρωμάτων κι αρωμάτων
ιδεωδών και ιδεολογημάτων
απόψεων και διαλογισμών
Η καθημερινότητα είχε κάποιο νόημα
το κάθε τι είχε υπόσταση
ήταν –κατά πώς είθισται να λέμε– υπαρκτό
Υπήρχε ένα περιτύλιγμα
τουλάχιστον
για κάθε πράγμα
υπήρχε φυλαγμένο στο ερμάρι
ένα ένδυμα ευπρεπές για τις επίσημες εξόδους
για τις μεγάλες εορτές και πανηγύρεις
για τις καλές ημέρες

Παρατηρώντας τώρα
μέσ’ από την προοπτική του χρόνου
κι από απόσταση ασφαλείας
εννοείται
βλέπω τον κόσμο εκείνο χαλασμένο από την αρχή
ανακαλύπτω ένα ανθρώπινο τοπίο ρημαγμένο
καταρρακωμένο
πληγιασμένο
βλέπω έναν κόσμο αιμόφυρτο
με κακοφορμισμένα
δανεικά ιδανικά
κι ως το μεδούλι των οστών του μολυσμένο
σαπισμένο
Θωρώ τον κόσμο τον καινούριο αντικρύ μου
ολόιδιο με τον παλιό
να αιωρείται στο απύθμενο κενό της άγνοιάς του
ή της γνώσης
της πίστης ή της άρνησής του

Έχω απέναντί μου στον καθρέφτη ενδεή
ολόιδιο τον παλιό μου εαυτό με τον καινούριο
θαρρώ πως δεν ανήκω πουθενά
η ηλικία της λήθης
να με ξεπερνά