Ένας ποιητής μού έκανε την υπόδειξη
να αποφεύγω να γράφω για την ευδαιμονία
και τη χαρά στον έρωτα.
Σίγουρα αγνοούσε πόσο βασανισμένη ήμουν
όχι μόνο από έρωτες, αλλά κι από φιλίες ψεύτικες,
και σκληρούς καταπιεστές στο επάγγελμά μου,
στο συγγενικό κύκλο κι αλλού.
Το κακό με εξάρθρωσε σαν σκότος θανάτου.
Το κακό με εμπάθεια αναφύεται, επιβουλεύεται,
αχόρταγα μακελεύει.
Γι’ αυτό ακόμα κι ένα ψιχίο ευδαιμονίας
με ζέση το συλλέγω και το περιθάλπω στους στίχους μου.