Χρειάζεται καιρός μέχρι να αποκτήσει κανείς ένα σώμα
δεν είναι διόλου δεδομένο
δεν είναι μια συνθήκη με την οποία γεννιέσαι
ούτε ένας κώδικας μπλεγμένος με το δέρμα
Είναι ένα σπίτι μακρινό
δεν το ’χεις βρει μπροστά σου
είναι ένας κήπος άγουρος
σκληρά αγουροχόρτα
έχει χροιά μικρής αυγής
το σπίτι με τα μέλη
αυτά που πάνε δώθε κει
αυτά που προχωράνε
με ένα τσαπί από τη μια
ν’ ανοίξουνε την τρύπα
κι από την άλλη με μια ευχή
να χτίσουν τη σοφίτα.
Εκεί ψηλά έχεις όνομα
κάτι που σε ζορίζει
να διώξεις και να αρνηθείς εκ μέρους των κατοίκων
ό,τι δεν είναι δόκιμο στο σώμα ν’ ανατείλει
κατοίκους που εκπροσωπείς και έχεις να μαλώσεις
όταν το σώμα χάνεται στα διάκενα της λέξης
όπως το τριαντάφυλλο το βάλλει ο χειμώνας.
Αυτό το σπίτι, τ’ όνομα, είναι εδώ λουλούδι
το γένος της πικρίας του,
μικρό τριανταφυλλάκι,
το πάντα συνεπές χαρτί που υπογράφει κάτω
και παίρνει την ευθύνη του
το όνομά σου όλο
αυτή η επωνυμία σου που σε τρομάζει τόσο
το πέταλο που άκληρο
κληρώνεται στην τρύπα
γεννάει ένα κάρο φωτιές
γεννάει τ’ ορισμένο
αυτό που όταν ειπωθεί
διαλύει το τυχαίο.