Με τη σιωπή ο άνεμος
ταπείνωσε τη φλόγα

Στον πίνακα μετέωρος
απόμεινε ο γλάρος

Λευκός καθρεπτιζότανε
μέσα στο μπλε ο ναύτης

Διαγράφτηκαν μηνύματα
σβηνόταν η καρδιά του

Απόσταση, απομάκρυνση
άλλα κρατούνε μέτρα

Αναζητούσε θαύματα
μες στης ζωής το θαύμα

Γυρνά το αίμα στην καρδιά
καθάριο ξαναφεύγει

Μονόφυλλο παράθυρο
στην παγωνιά των τοίχων

Βιβλίου κόβει σελίδες
η λεπίδα των λέξεων αμέτοχη

Έχει καρδιά η θάλασσα
την ψάχνουν τα ποτάμια

Δεν περιμένει ο εραστής
τον ρόλο του πατέρα

Μάτωσαν συρματόπλεγμα
οι φλέβες του χεριού του

Έχει ξεχάσει τις μορφές
που τρύπησε το βέλος

Όλα τ’ αθώα ψέματα
γνωρίζουν την αλήθεια

Ένα παιδί ή ποίημα
του έρωτα το μέλλον

Λιθοβολούνε τον τρελό
της λογικής οι πέτρες

Τις ηλικίες μέτραγε
στην τρίτη σταματούσε

Μουσεία, τείχη ανοικτά
είδωλα γερασμένα

Έχουν ρυθμό τα βήματα
μέτρα, σιωπή ευζώνου

Τυφλό πουλί τραγούδαγε
σε φωτεινά σκοτάδια

Δεν φέρνουν πια μηνύματα
κρίνοι και περιστέρια

Η ιστορία κοίταζε
ονόματα των δρόμων

Ακόμη και η κόλαση
με κρίση περιμένει

Ψάρι στον επιούσιο
το τρύπησε τ’ αγκίστρι

Πεποίθηση αμφέβαλλε
στο τέλος της ημέρας

Κυνηγημένο στη σιωπή
ηχεί το σίγμα μόνο

Γλώσσα ακατανόητη
βάρβαρα φλυαρούσε

Μοίρα μορφές της μοίραζε
μες στα δικά μας μάτια

Φιλά ο ήλιος το νερό
ν’ αναδυθεί Αφροδίτη

Κλείσε το φως. Με άλλο φως
της αγκαλιάς ο ύπνος