«...Ο δε παράνομος Ιούδας,
ουκ ηβουλήθη συνιέναι...»

Για κείνο το πικρό φιλί
θα μείνω αδίκως
καταδικασμένος
στη σκοτεινή συνείδηση του κόσμου


Σ’ εμένα πρώτα
πρόσφερε κομμάτι άρτου
βουτηγμένο στο κρασί
του σώματός του και του αίματος
συμβολικά να κοινωνήσω –εις ανάμνησιν–
στην τράπεζα των διαβουλεύσεων
του μυστικού εκείνου τελευταίου δείπνου
Αυτό ήταν τέχνασμα
και πρόσχημα να τον προδώσω
να γίνω εγώ το όνειδος
στα μισητά χείλη του όχλου

Eμένα
η χειρονομία εκείνη μ’ έσπρωξε
και μεταμεσονύχτιος φυγάς
αθέατος δραπέτης έδραμον
μ’ ένα φιλί αποχαιρετισμού
το σχέδιο της προμελετημένης προδοσίας
παρευθύς να ολοκληρώσω

Τον αγαπούσα
και τον λάτρευα πιότερο από Θεό μου
αυτό πολύ καλά το γνώριζε
Ήθελα
εγώ να είμαι ο εκλεκτός
ο αγαπημένος μαθητής του
γνώριζε την αδυναμία μου
να τον υμνώ και να τον προσκυνώ
Ο κορβανάς ήταν στο σχέδιο
και τα αργύρια
για να τον παραδώσω

Το κάλλος του εμβλήματος
του σχήματός του η ωραιότητα
το ηθικό ανάστημα
το μοιρασμένο μεγαλείο της ψυχής του
το κάθε τι απάνω του ήταν ωραίο
Ήταν μοιραίο
με τον ασπασμό
εγώ να τον προδώσω

Τον συλλογιέμαι
τον ωραίο Διδάσκαλο
για το δικό μου φταίξιμο θλιμμένο
καταβεβλημένο
επί ξύλου κρεμάμενον
ηττημένο
κατά το ρηθέν των προφητών
εσταυρωμένο
και τον φαντάζομαι γενναίο
όπως ήταν
στην απλή καθημερινότητά μας
πράος και ανεξίκακος
χωρίς την πανοπλία της θεότητας

Με τρόμαζε
της αφθαρσίας του ο Χιτώνας
η άσωστη ανθοφορία του αισθήματος
στου βλέμματός του το αντιφέγγισμα
η φωνή του τάραζε την ακοή μου
μεγάλωνε την ανυπακοή στα σωθικά μου

Ήταν φορές
που ήθελα να μην υπήρχε
ποτέ να μην τον είχα συναντήσει
δεν άντεχα
που ήταν άτρωτος
από τα βέλη της κακίας μου
το που δεν ήταν γήινος
φθαρτός
κατά των προφητών το ρήμα

Εγώ τι ήμουν πλάι στον Διδάσκαλο
ένα τυχαίο περιστατικό
στην περιπέτεια του σύντομου κοινού μας βίου
μια θλιβερή στιγμή παραφροσύνης ήμουνα
ένα γελοίο υποκείμενο
απρόσωπο
Μονάχα ένα τόλμησα γενναίο
με το πικρό φιλί της καταδίκης μου
να τον προδώσω

Ήταν ανάγκη εγώ
ο ηττημένος μαθητής του
με της αγάπης το στερνό φιλί
τον έρωτά μου προς εκείνον να προδώσω
και μεταμεσονύκτιος εγώ
δίχως αιδώ
να τον προδώσω
Και το επεδίωξε θαρρώ
παραπλανητικά
ο ίδιος
–πρέπει να το παραδεχτούν οι επικριτές μου–
με μια μπουκιά ψωμί μες στο κρασί
για κείνο το πανάρχαιο ρηθέν
έπρεπε
σώνει και καλά
ίνα η προφητεία πληρωθεί
εγώ στους σταυρωτές του να τον παραδώσω