Όμορφη μικρή,
μα ζωή πικρή
σε πολλών κρεβάτια...
ήταν δηλαδή
γελαστό παιδί,
με θλιμμένα μάτια.

Τη βραδιά που σμίξαν,
ουρανοί ανοίξαν
κι άστρα πέφτανε βροχή
κι έφευγε η ψυχή
με τα χελιδόνια,
που μισεύουν χρόνια
τέτοιαν εποχή.

Σ’ αγαπώ,
κι ό,τι έχεις αγαπήσει
θα το αγαπώ.

Νέος στο χωριό,
πήρε το φευγιό
κι έφτασε στην πόλη...
βλέμμα κοφτερό,
δρόμο πονηρό
πήρε, λέγαν όλοι.

Κι ένα μεσημέρι
τού `στησαν καρτέρι
στου θεού την ερημιά
και φωνή καμιά,
όταν απ’ το χέρι
πήγε το μαχαίρι
ίσια στην καρδιά.

Μάτια μου μελιά,
σύννεφα, πουλιά
κι όνειρα περνούνε...
μάτια μου, μην κλαις,
μέσα σου να λες,
οι αγάπες ζούνε.

Μες απ’ την πληγή μου,
ουρανέ και γη μου,
κρύφιες κι άδηλες πνοές,
μακρινές θεές,
ρίξανε στη λίμνη,
στη βαθιά μου μνήμη,
αλλωνών ζωές.