Βρήκα μια νεκρή πεταλούδα στο μπαλκόνι.
Αναζήτησα το μαύρο κουτί.
Δεν το βρήκα.

Έβαλα φαγητό όπως πάντα για δυο
κι ύστερα έφαγα με το κεφάλι σκυμμένο
κάνοντας πως δεν βλέπω
την άδεια καρέκλα
το γεμάτο πιάτο.

Τοποθέτησα χαλάκι στη χαραμάδα της πόρτας
να μην εισχωρήσει η άμμος
και μου χάρισα ένα χαμόγελο
αγνοώντας έστω και για λίγο τους κάκτους.

Αφήνω τους μεντεσέδες αλάδωτους
να νιαουρίζουν οι πόρτες
να μου θυμίζουν τον καημένο τον Λέο
που πέθανε πέρυσι τέτοιο καιρό.

Ο ήλιος στη δύση του κολοκύθα του Halloween
κι οι λόφοι δόκανα.
Μορφάζω κυρίως από δυσπιστία.
Θέλω να πιστεύω πως δε θα είμαι εγώ αυτός
που θα τον πιάσει η φάκα
αλλά αυτός που στήνει τις παγίδες.

Tι κι αν έχω μπουκωμένο το στόμα με σκάγια.
Αυτό που επιθυμώ είναι να νιώσω
ξανά το αίσθημα της συντροφικότητας
κάποιος να μου χαϊδέψει τα μαλλιά
με τρυφερότητα να με καληνυχτίσει
μ’ ένα φιλί στο μέτωπο.

Δεν επιζητώ τίποτε παραπάνω.

Κανείς δεν θέλει στη ζωή του
ωκεανούς θυμωμένους
αλλά μια θάλασσα ρηχή που να πατώνει.