Μια σκέψη τώρα κάνω: Η Πηνελόπη
δεν κένταγε θαρρώ για τον καλό της
το κόσμημα του ιμέρου. Δεν ποθούσε
το φθάσιμό του στην Ιθάκη. Συντροφιά
με των Πλειάδων την ανηφοριά,
στο φεγγαρίσιο φως έπλεκε, ξήλωνε.

Στο ξαργητό εκεινού να ’ρθεί, να κλείσει
στην αγκαλιά γυναίκα του και τέκνο,
απόσωνε η σεμνή τον ίδρωτά του
σκυμμένη στου υφαντού το σκηνικό·
εκεί που η οδύσσεια τ’ Οδυσσέα
ήταν ξενιτεμένου που πλανιόταν
στ’ αφιονισμένα κύματα της Κίρκης
και τα δολώματα της Καλυψώς.

Μ’ αστείρευτη πλοκή ποθεί να περισώσει
κι άλλο καιρό, ν’ ακινητοποιήσει
του χρόνου τη ροή, σε τέχνη να ταιριάσει
τέρατα που το ταίρι της συρράπτει
στα των ερώτων πάθια του γι’ αυτήν.

Μελλοντική σφαγή καλύπτει (και το ξέρεις,
φιλέταιρε αναγνώστη-ακροατή),
ηχούς ακραίων λέξεων που σφραγίζουν
κλινάρι με ατελεύτητο υφαντό·
την απροσμάχητη όψη του για κοίτα,
τους κόμπους μέτρησε και την καρδιά,
που όσο διαρκεί το πλέξιμό της
τόσο μπορεί να τον κρατεί μακριά.